Ο Κύριος « Δεν προλαβαίνω…» της Κατερίνας Κωστάκη

Katerina Kostaki
2 Νοε
διαβάστηκε 6 λεπτά

Σημείωση απο την συγγραφέα

Αναζητώντας τον χαμένο θησαυρό μέσα στο αρχείο μου ανακάλυψα το παρακάτω κείμενο το οποίο εγραψα το 2009, με αφορμή έναν Marketing Expert που αρνήθηκε πεισματικά να δώσει τις Γνώσεις του (ή το Φως της Γνώσης του) σε μια ανερχόμενη συγγραφέα για όλους τους παρακάτω λόγους ή ακόμη περισσότερους.

Βέβαια η συγκεκριμένη προσωπικότητα με όλα τα χαραχτηριστικά της παραμένει κλασσική και πάντα επίκαιρη για την εποχή μας, όπου συναντάμε τέτοιες συμπεριφορές στην καθημερινότητα μας.

Αν η ιστορία σας φαίνεται φανταστική σας διαβεβαιώνω πως είναι πέρα για πέρα αληθινή και ειναι εντελώς βιωματική εμπειρία για εμένα.

Λένε ότι η πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία…

Μια φορά και έναν καιρό σε κάποια ευυπόληπτη συνοικία της Αθήνας, εκεί όπου η ζωή έμοιαζε να κυλάει ανάμεσα στην αφθονία και την ευφορία, τα σκουπίδια δεν κατεκλυζαν τους καλογυαλισμένους δρόμους, και οι άνθρωποι ταυτίζονται με ιλουστρασιόν εικόνες γυναικείων περιοδικών, ζούσε ένας καλοδιατηρημένος και ευπαρουσίαστος κύριος, τον οποίο για ευνόητους λόγους μπορούμε να αποκαλέσουμε Κο «Δεν προλαβαίνω…».

Η ζωή του έμοιαζε να είναι ευφάνταστη, γεμάτη απολαβές και αμέτρητες προοπτικές κατεύθυνσης προς την πολυπόθητη επιτυχία, η κοινωνική μόρφωση και οι επιτηδευμένες γνώσεις του τον προόριζαν με μαθηματική ακρίβεια προς την κοινωνική και επαγγελματική ανέλιξη, ενώ η αξιόλογη κληρονομιά των γονέων του πρόσδιδε την ευχέρεια απόκτησης της στέγης των ονείρων του.

Με λίγα λόγια κυλούσε μέσα σε μια διαφανή επιτυχία ανάμεσα σε πολλαπλές ασχολίες, σε συνεχείς επιτυχίες, επισύναψη άφθονων κοινωνικών γνωριμιών και φιλόδοξα μεγαλόπνοα σχέδια.

Αυτά βέβαια σε ένα επιφανειακό επίπεδο έμοιαζαν με το όνειρο κάθε σύγχρονου γιάπη, κάθε μοντέρνου επαγγελματία, που ονειρεύεται να ξεφύγει από τον πνιγηρό περίγυρο της ελληνικής αλλά και παγκόσμιας πραγματικότητας, δημιουργώντας το προφίλ του τέλειου καταξιωμένου ενηλίκου που εργάζεται σκληρά μεν αλλά με καλές απολαβές.

Πολύ καλά ως εδώ…

Σίγουρα όμως σε ένα βαθύτερο επίπεδο υπήρχαν παράμετροι που δεν είχε ποτέ μπει στον κόπο να αναζητήσει, αλλά όπως αποδείχτηκε στην πορεία, ούτε καν να αναλύσει, ως όφειλε να κάνει.

Με τον καιρό οι νεανικές του φιλοδοξίες ρίζωσαν και έγιναν μανίες, αλλά φυσικά η εγωκεντρική πλευρά του εαυτού δεν τον άφησε να το προσέξει, γιατί απλούστατα δεν προλάβαινε!

Όπως επίσης δεν προλάβαινε να δει ότι η μια επιτυχία που έφερνε την άλλη, δεν του επέτρεπε να δει και την άλλη πλευρά της ζωής, που είναι η αποτυχία, κάτι δηλαδή που συμβαίνει σε αρκετούς ανθρώπους, που ζουν και εργάζονται πάνω στον ίδιο - με αυτόν - Πλανήτη.

Η πλούσια ζωή τράβηξε το πέπλο από την προσωπική αντίληψη που μπορεί να είχε περί φτώχειας, και η συνεχής απολαβή αγαθών τον έζωσε με περισσότερα δεσμά ώστε να είναι δέσμιος της ανασφάλειας του «μήπως καταλήξω και εγώ σαν τους …άλλους….».

Επιπλέον οι επιτηδευμένες γνώσεις πάνω σε ένα μόνο αντικείμενο, το οποίο ναι μεν πρόσδιδε αίγλη, τον απέτρεψε δε από το να αποκτήσει ενδιαφέρον και για άλλα ζητήματα και το πιο σημαντικό τον απομόνωσε από την Γνώση.

Πιστεύοντας ότι κατέχοντας την περιστασιακή και περιορισμένη Γνώση που του παρείχε η ούτως ή άλλως παρωχημένη εκπαίδευση του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος έμεινε ανημέρωτος και κοντόφθαλμος σε οτιδήποτε μπορούσε να τον ωφελήσει και να τον κάνει ανοικτόμυαλο, διορατικό και δημιουργικό.

Ένιωθε ότι ο ίδιος ήταν αξιολογότατος και μοναδικός απέναντι σε εκατομμύρια άλλους «Ανθρωπάκους», που ήταν υποδιέστεροι του και δεν μπορούσαν να αναμετρηθούν με το δικό του ανώτερο ανάστημα.

Η συσσώρευση πλούτου και η κληρονομιά των γονέων του άνοιξε την όρεξη να αποκτήσει περισσότερα, κάνοντας τον ένα άλογο κούρσας σε ένα δρόμο, που δεν μοιάζει να έχει τέλος, αλλά δυστυχώς ούτε και επιστροφή.

Έτρεχε να προλάβει την δόξα, το χρήμα, τον χρόνο, τον κόσμο και τελικά εκείνο που ξέχασε ήταν να συμπεριλάβει σε αυτό το μενού του την ίδια την ζωή!

Βέβαια από ότι αποδείχτηκε στην πορεία και η ίδια η ζωή άρχισε να τον ξεχνάει σιγά σιγά, γιατί όπως είπε κάποιος φιλόσοφος:

« Μην προσπαθείς να τα βάλεις με την ζωή, γιατί στο τέλος θα βγει νικήτρια….».

Το πάθος για εξουσία και χρήματα του έγινε σαράκι και του έτρωγε το μυαλό.

Τα πάντα έρχονταν σε σύγκριση με το «Πόσα διαθέτει κάποιος» και το κοινωνικό του status.

Έτσι αποφάσισε και να δανειστεί προκειμένου να αποκτήσει "Το σπίτι των ονείρων του" που μάλλον θα μπορούσε να ονομαστεί σε «Τέρας των ονείρων», έτσι όπως έχει κτιστεί χωρίς συναισθηματική ενέργεια.

Ο Κος «Δεν προλαβαίνω» μετατράπηκε σε Κο «Δεν Μπορώ», αλλά σίγουρα ήταν πάνω από όλα Κος «Δεν θέλω», εφόσον πάνω από όλα τα πάντα είναι θέληση.

Μόνο που ενώ βρέθηκαν άπειρες ευκαιρίες για Πνευματική Αλλαγή και Εξέλιξη εκείνος επέμενε σε εκείνο που τον σκότωνε περισσότερο…

Τα χρόνια πέρασαν φέρνοντας με τον καιρό την αίσθηση της μοναξιάς, που άρχισε το «δημιουργικό» της έργο, τρώγοντας το μυαλό του την ώρα που δεν εργαζόταν εντατικά.

«Μόνος, μόνος , μόνος….».

Η φωνή μιλούσε τις πιο ήρεμες στιγμές του.

Τα τηλέφωνα και τα e-mail έμοιαζαν σαν ενοχλητικές μύγες που τον τσιμπούσαν κάθε στιγμή.

«Μα είναι όμως μέρος της δουλειάς μου…», αναλογιζόταν, αλλά έμοιαζε σαν δικαιολογία προς την συνείδηση του.

Τα δάνεια κέρδιζαν την μάχη με τα έσοδα και του δημιουργούσαν την συνεχή ανασφάλεια ότι θα μείνει άφραγκος.

Έτσι ακόμη και οι γνωριμίες άρχισαν να μετατρέπονται σαν προβολή της ανασφάλειας του αυτής, γιατί έβλεπε τα πάντα με μυωπική αντίληψη, σαν εισφορείς στον λογαριασμό του στην τράπεζα, κάτι σαν Κοινωφελή Ιδρύματα.

Όσοι δεν του προσέφεραν οικονομικά, κρίνονταν ως απορριπτέοι ή επικίνδυνοι γιατί εποφθαλμιούσαν τα υλικά αγαθά του που με τόσο κόπο είχε συλλέξει…

Οι προσωπικές του σχέσεις αποδείχτηκαν και εκείνες με την σειρά τους μάταιες ή θλιβερές, αφού πρόλαβε ο ίδιος να τις εξοστρακίσει ή καλύτερα να τις θανατώσει μέσα από το κέλυφος της ματαιοδοξίας του και της ανασφάλειας του.

Το φρούριο ή το τέρας του έγινε μια τεράστια πέτρινη, μοντέρνα φυλακή για να εγκλωβίσει το κουφάρι του, το οποίο της στιγμές της απομόνωσης το πότιζε με τα δάκρυα της σκοτεινιάς με το οποίο φρόντισε να το ντύσει από νωρίς.

Ο Κος «Δεν προλαβαίνω» έγινε σύντομα Κος «Καταθλιπτικός», προς μεγάλη χαρά των διαφόρων ψυχολόγων και ψυχιάτρων, που έτριβαν τα χέρια τους με ικανοποίηση για το κελεπούρι που τους έλαχε.

Ήταν τόσο κυνικός και τυφλωμένος από επίπλαστες επιδιώξεις, που δεν μπορούσε να δει το φως που βρισκόταν κοντά του.

Το άρρωστο μυαλό του το αντιλήφθηκε ως εισβολέα, σαν κάποιον που επιχειρούσε να τον ταράξει και να τον βγάλει από το κουκούλι στο οποίο είχε τυλιχτεί.

Όμως η αλήθεια ήταν τόσο κοντά του και εκείνος την άγγιξε με τα ακροδάκτυλα του για λίγο και ένιωσε την ενέργεια της.

Μέσα στον μικρόκοσμο του η αλήθεια ήταν ένα εμπόδιο, που τον ενοχλούσε με την παρουσία της και τον αποσυντόνιζε.

Πως τόλμησε η αλήθεια και το φως να ταράξουν την «τέλεια» ζωή του;

Η ιστορία αυτή είναι μια πραγματικότητα, αφορά τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας μας, είτε ζουν σε μια λαϊκή συνοικιακή πολυκατοικία, είτε σε έπαυλη.

Οι ίδιοι άνθρωποι κατοικούν παντού, σε κάθε τόπο, πόλη ή ακόμη και χώρα.

Ο Κος «Δεν προλαβαίνω» είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, ένας άνθρωπος με τις ανασφάλειες του, τις φοβίες και τις επιδιώξεις του και με πολλή μεγάλη δυσκολία να ανεχτεί την άλλη πλευρά της ζωής, την φωτεινή.

Είναι ένας άνθρωπος που έμαθε να αποκτάει, να λαβαίνει, αλλά να μην δίνει τίποτα.

Ο Νόμος της Προσφοράς αποτελεί έναν εφιάλτη γι’ αυτόν, γιατί «Προσφέρω» σημαίνει ότι πρέπει να μοιραστώ με τους συνανθρώπους μου, να κατανοήσω τις ανάγκες των συνανθρώπων μου, να αποδεσμευτώ από το παρελθόν μου, να δημιουργήσω το Καλό, να εργαστώ για το σύνολο, να μάθω περισσότερα, και αυτό είναι Άθλος.

Ο Νόμος της Προσφοράς σημαίνει επίσης ότι οφείλω να συνεργαστώ με τον εαυτό μου, να βρω τον δρόμο της Αρμονίας, να ισορροπήσω το απείθαρχο κακό εαυτό, να πολεμήσω τα δαιμόνια που τριβελίζουν το μυαλό, να ακούσω την φωνή της συνείδησης μου (έστω και για πρώτη φορά…) και επιτέλους να Αγαπήσω!

Ο Κύριος «Δεν προλαβαίνω» ήταν πάνω από όλα Κύριος «Δεν Αγαπώ» , γιατί είχε επιτρέψει στο Εγώ να αγκαλιάζει τον εαυτό του, δηλητηριάζοντας τον με διάφορα αισθήματα παθογένειας, οργής, θλίψης, άγχους, ματαιοδοξίας, αλαζονείας, ενώ εκείνο που του έλειπε ήταν μόνο η Αγάπη.

Όμως έπρεπε να περάσει πρώτα την δοκιμασία του να αγαπήσει τον Εαυτό του για να αγαπήσει τον κόσμο.

Όμως η δοκιμασία αυτή τον έβγαζε από τον δρόμο της ανηλεούς επιδίωξης επιτυχίας.